स्वतःचे अर्धे यकृत देत यमाला हरवलं; आधुनिक सावित्रीने मृत्यूच्या दारातून पतीला परत आणलं

आधुनिक युगातील सावित्रीनेही काळाच्या यमाला हरवून आपल्या पतीला मृत्यूच्या दारातून परत आणले.

- प्राची पाटील

छत्रपती संभाजीनगर : २१ वर्षांच्या सुखी संसारात आजारपणाचे अचानक वादळ आले. सगळे काही संपणार, अशी परिस्थिती. काळोख, निराशा आणि मृत्यूची छाया मनावर पडू लागली. या परिस्थितीत ती उभी राहिली. सगळ्यांचा विरोध झुगारून निर्धाराने ती म्हणाली, ‘मी माझ्या पतीला काहीही होऊ देणार नाही’. आपले अर्धे यकृत तिने पतीला देऊन चमत्कारिकरीत्या जीवनदान दिले. सावित्रीने यमाकडून सत्यवानाचे प्राण परत मिळवले होते. पण, या आधुनिक युगातील सावित्रीनेही काळाच्या यमाला हरवून आपल्या पतीला मृत्यूच्या दारातून परत आणले. वट पौर्णिमेच्या औचित्याला साजेशी मीनल आणि श्रीकर कहाळेकर यांच्या सहजीवनाची कहाणी आहे.

मूळ नांदेडच्या, पण सध्या छत्रपती संभाजीनगरात एका प्रशिक्षणासाठी आलेल्या मीनल आणि श्रीकर कहाळेकर यांचे आयुष्यही चारचौघांप्रमाणे सुरू होते. श्रीकर हे शेतकरी. राजकीय क्षेत्रातही त्यांचा राबता. संसार वेलीवर मुलगा आणि मुलगी अशी दोन फुले फुललेली. दरम्यान, श्रीकर यांना कावीळ झाली. त्यातच वडिलांच्या निधनाने खचल्याने त्यांना मद्य सेवनाचे व्यसन लागले. श्रीकर यांचे यकृत निकामी झाले. डॉक्टरांनी स्पष्टपणे सांगितले, ‘तत्काळ यकृत प्रत्यारोपण न केल्यास आयुष्य केवळ ४ ते ५ महिन्यांचे उरेल.’ पण, ऐनवेळेस कोणीही दाता मिळत नसल्याने अशा वेळी मीनल स्वतःहून पुढे आल्या.

टोकाचा विरोध
मीनल कहाळेकर यांनी निर्णय घेतला, की मी स्वत: पतीला यकृत देणार. संपूर्ण कुटुंबाचा, नवऱ्याचाही टोकाचा विरोध झाला. ‘श्रीकर वाचेलच, याची खात्री नाही. तुलाही काही झाले तर मुलांनी कोणाकडे पाहायचे?’, असे म्हणत घरच्यांनी विरोध केला. पण त्या ठाम होत्या.

यमाच्या पाशातून सोडवले
१०० हून अधिक तपासण्या, पोलिस व्हेरिफिकेशन, कागदपत्रांची पूर्तता यानंतर अखेर प्रत्यारोपणाची वेळ आली. पुण्याच्या दिनानाथ मंगेशकर रुग्णालयात ६ ऑक्टोबर २०२४ला मीनल यांच्या १,४५० ग्रॅम यकृतातून ७५० ग्रॅम यकृत श्रीकर यांच्यात प्रत्यारोपित करण्यात आले. ऑपरेशननंतर काही आठवड्यातच आश्चर्यकारक सुधारणा दिसली. दोघेही आता पूर्णपणे ठणठणीत आहेत. हे केवळ वैद्यकीय यश नाही, तर इच्छाशक्ती, प्रेम, नि:स्सीम समर्पणाचे उदाहरण आहे.

कर्तव्य, प्रेम आणि पश्चात्ताप
मीनल म्हणतात, ‘प्रेम तर होतंच, पण कर्तव्य अधिक मोठे होते. माझ्या मुलांना त्यांच्या वडिलांचे प्रेम मिळावे, लेकीचे कन्यादान त्यांनीच करावे, हीच माझी इच्छा होती. त्यांनी काही चुका केल्या, पण त्या जाणूनबुजून नव्हत्या. त्या चुका स्वीकारून त्यांनी पश्चात्ताप केला. मी निर्णय घेतला नसता, तर आयुष्यभर अपराधीपणाची भावना मनात राहिली असती’.

तिने माझ्यासाठी काय केले, हे मी शब्दांत व्यक्त करू शकत नाही. पत्नी मीनलमुळे मला दुसरे आयुष्य मिळाले. तिचे स्थान माझ्या आयुष्यात देवापेक्षा कमी नाही.
- श्रीकर कहाळेकर