मित्रा, तुझं मडकं फुटकं आहे, म्हणूनच जीवन सुंदर झालंय.

खांद्यावर कावड घेऊन पाणी आणणं हे त्याचं रोजचंच काम होतं. खांद्यावरच्या बांबूला दोन्ही टोकांना सारख्याच आकाराची दोन मडकी त्यानं दोरानं घट्ट बांधलेली होती. पण त्यातलं एक मडकं व्यवस्थित, चांगलं होतं, तर दुसऱ्या मडक्याला तडा गेलेला होता. विहिरीवरुन पाणी आणताना दोन्ही मडकी तो पाण्यानं गच्च भरायचा, पण घरी परत येईपर्यंत त्यातलं एक मडकं अर्ध गळून गेलेलं असायचं आणि एका खेपेत जेमतेम दीड मडकं पाणी त्याला मिळायचं. आपण शिगोशिग पाणी आणतो याचा अर्थातच चांगल्या मडक्याला खूपच अभिमान होता, तर तडा गेलेलं मडकं आपल्या कमीपणाबाबत सारखं कुढत असायचं. आपल्यामुळेच मालकाला कमी पाणी घरी न्यावं लागतं याची बोच सारखी त्याच्या मनाला लागून असायची. एक दिवस आपल्या मनातली खळबळ तो मालकाला बोलून दाखवतोच. ‘मला माफ करा. माझ्यामुळे तुमची गैरसोय होते याचं मलाही खूप दु:ख आहे. माझ्यात जर वैगुण्य नसतं तर कदाचित मीही माझ्या दुसऱ्या मित्रासारखंच शिगेशिग जीवन माझ्यात भरुन आणू शकलो असतो..’ मालकानं त्याला अर्ध्यातच थांबवलं. म्हणाला, मित्रा, अरे तुझ्यातल्या वैगुण्याबद्दल दु:ख का बाळगतोस? उलट तू तसा आहेस म्हणूनच अधिक उपयोगी आहेस आणि मला तुझा खूप अभिमान वाटतो. जरा बघ आजूबाजूला, माझ्या कावडीच्या ज्या बाजूला तू आहेस, रस्त्याच्या केवळ त्याच बाजूला सुंदर सुंदर फुलं फुललेली आहेत. रस्त्याची दुसरी बाजू मात्र वैराण, रखरखीत आहे. तुला तडा आहे, हे तुझं वैगुण्य नाही तर ते तुझं बलस्थान आहे. तेच मी ओळखलं आणि रस्त्याच्या केवळ या बाजूला फुलं लावली. त्यामुळे नुसता रस्स्ताच सुंदर झाला नाही, तर त्या फुलांनी माझं घरही सजलंय आणि तेही सुंदर झालंय. उलट तुझ्याशिवाय मीच अपूर्ण आहे. तात्पर्य काय, तर आपल्या सगळ्यांत काही ना काही वैगुण्य असतं आणि तेच आपलं वैशिष्टयही असतं. पूर्णता आणि वैगुण्य यांच्या मिश्रणातूनच जीवन सर्वांगसुंदर होत असतं. मडकं फुटकं असणाऱ्या माझ्या साऱ्याच मित्रांना शुभेच्छा! - आॅक्सिजन टीम