Yes U R addict

काय म्हणता, आपल्याला नाही ‘तसलं’ काही अँडिक्शन? चेक धिस. मोबाइलच्या व्यसनानं तुम्हाला पुरतं गिळलंय, हे सांगणारी २0 लक्षणं

---------

‘कसला रे तो पडीक असतो तासन्तास फेसबुकवर. आणि किती बोअर मारतो तेच ते पीजे फॉरवर्ड करत व्हॉट्स अँपवर. टेकबेवडा झालाय त्याचा नुसता.’

-असं आपण दुसर्‍याविषयी सहज बोलतो. तो किंवा ती जरा जास्तच ऑनलाइन असते, 

फार वेळ वाया घालवते असं आपलं ठाम मतच असतं.

पण ‘आपलं’ काय?

आपणही ‘त्यातलेच’, ते आपल्या कसं लक्षात येत नाही. कसं येईल? आपल्याला काही ‘नेट किंवा टेक अँडिक्शन’ नावाचा आजार होऊ शकतो हेच आपल्याला मान्य नसतं, आपलं सगळं ‘कण्ट्रोल’मध्येच आहे असं आपलं ठाम मत. पण ते खरंच तसं आहे का.? कसं तपासणार?

स्वत:च स्वत:ची एक टेस्ट करून पाहिली तर.?  त्यासाठीच ही एक टेस्ट. 

--------------------------

> तुमचा फोन सापडत नसेल किंवा कुठं  ठेवला हेच आठवत नसेल तर तुम्ही पॅनिक होता.सैरभैर व्हायला लागता.?

 

मग एकदम तुम्हाला आठवतं की आपण तर आज फोन घरीच विसरलो, जाम म्हणजे जाम अस्वस्थ व्हायला होतं, एकदम चिडचिडच होते तुमची.

 

> तुम्ही तुमचा फोन उशाजवळच्या एखाद्या कॉर्नरवर ठेवून झोपता, का थेट उशाशीच, उशीखाली किंवा डोक्याजवळच ठेवता.

 

> ‘काम असतं, अर्जण्ट फोनबिन येतात ऑफिसमधून’ असं ढुसकं कारण सांगत तुम्ही सतत फोन स्वत:जवळ बाळगता, अगदी संडासातही फोन घेऊनच जाता.

 

> तुमच्या फोनवर डाऊनलोड केलेल्या ‘अँप्स’ची तुम्ही जिवापाड काळजी घेता, सरकारी तिजोरी सांभाळाल तेवढे सावध असता.

 

> सकाळी उठल्यापासून तुम्ही कुणाला  तरी एसएमएस पाठवत असता किंवा सतत एखादं अँप्स टाकत कुणाशी तरी बिनकामाचं बोलत असता.

 

> आठवड्यातून एकदा तरी तुमचा फोन सापडत नाहीच, तुम्ही शोधता आणि मग 

तो तुमच्या हातात किंवा पॅण्टच्या खिशातच सापडतो.

 

> फोन स्विच्ड ऑफ करा, असं तुम्हाला कुणी सांगितलं की  तुमचा संताप होतो.

 

> बंद फोन चालू केल्यावर तुम्हाला भयंकर आनंद होतो, ढीगभर नोटिफिकेशन्स, 

मिसकॉल, अँप्स पाहून जाम गुदगुल्या होतात.

 

> चालता चालता एसएमएस करतो मी, अवतीभोवतीचे लोक काय बोलतात याकडे मेसेज टाईप करतानाही माझं लक्ष असतं असं तुम्ही सांगता, पण ते खरं नाही, नसतंच हे तुम्हाला 

पक्कं ठाऊक असतं.

 

> कित्येक महिने झाले तुम्ही तुमचा फोन ‘स्विच्ड ऑफ’ केलेला नाही, फोन बंद करा असा आदेश आला की तुम्ही फोन फक्त सायलेण्टवर टाकता, बंद करतच नाही.

 

> करावा फोन एकदाचा बंद, बसावं जरा शांत असं तुम्हाला फार वाटतं, सिनेमाला, गाण्याच्या कार्यक्रमाला जाता तेव्हा तर फारच वाटतं पण नाहीच करत तुम्ही फोन बंद.

 

> त्रास होता तुम्हाला तुमच्याच या मूर्खपणाचा, पण तरीही.

 

> तुम्ही फोन सायलेण्टवर टाकता, तीन तास सिनेमा पाहता, मित्रांबरोबर जेवायला जाता, गप्पा मारतात  आणि मग फोन उचलून पाहता तर एकही मिसकॉल, एकही नवा मेसेज नाही. त्रास होतो तुम्हाला. कसंसंच वाटतं. एकदम लेफ्ट आऊट फिलिंग येतं.

 

> फोन बिघडला की तुमचं डोकंच उठतं, दोन तीन दिवस फोन रिपेअरला टाकायचा या भावनेनंच तुम्ही फार पॅनिक होता, टेम्पररी दुसरा फोन शोधता, भयानक म्हणजे भयानकच वाटतं तुम्हाला.

 

> नेहमीच्या कट्टय़ावर मित्र उशिरा आले, तुम्ही एकटेच वाट पाहत बसला तरी आता तुमची पूर्वीसारखी चिडचिड नाही होत, तुम्ही तुमच्या व्हॉट्स अँपवर कनेक्टेडच असता. मित्र आल्यावर तुमचं इंटरेस्टिंग बोलणं संपल्याचा तुम्हाला त्रासही होतो अनेकदा.

 

> शंभर वेळा तुम्ही व्हॉट्स अँप उघडता, बंद करता. जुनी पुरानी चॅट वाचता, बंद करता.

 

> ते वाचताना आपण या वाक्याऐवजी हे वाक्य टाकायला हवं होतं, असं तुम्हाला सतत वाटतं.

 

>समोर मी बसलीये आणि तू मोबाइलवर गेम खेळतोय, व्हॉट्स अँपवर बोलतोय, मग मला 

कशाला भेटतोस असं म्हणत तुमची गर्लफ्रेण्ड तुमच्याशी सतत भांडते.

 

> या लक्षणांपैकी एक जरी लक्षण तुमच्या वागण्यात आढळून आलं तरी तुम्ही अँडिक्ट 

होण्याच्या मार्गावर आहात असं खुशाल समजा.