थोरले काका अन् देवेंद्रांच्या खुर्चीमागे नारद मुनी

एकमेकींशी कट्टी घेतलेल्या रंभा-उर्वशीला समजावायला नारद मुनी गेले न् म्हणाले, ऐका बारामतीकर न नागपूरकर काय- काय बोलले ते!

- सचिन जवळकोटे
(निवासी संपादक, लोकमत, सोलापूर)

इंद्र दरबारात गेल्या काही दिवसांपासून धुसफूस सुरू होती. काही नर्तिकांमध्ये रुसवेफुगवे झाले होते. रंभा-उर्वशीला बऱ्याच वेळा समजून सांगूनही त्या दोघी एकमेकींशी बोलायला बिलकुल तयार नव्हत्या. ही बाब कानावर गेली, तेव्हा इंद्र महाराजांनी आदेश दिला, ‘जर भूतलावर बारामतीकर अन् नागपूरकर एकमेकांशी बोलू शकत असतील, तर या दोघींना काय अडचण?’ हे ऐकून दचकलेल्या दोघींनी झटक्यात मौन सोडले.
एकमेकींकडे बघून दिलखुलास हसल्या. मग मात्र, त्यांनी नारद मुनींकडे गळ घातली, ‘पण मुनी, थोरले काका अन् देवेंद्र नेमकं काय काय बोलले, हे आम्हालाही सांगा ना.’ - मग काय... मुनींनी हळूच वीणा झंकारत त्या दोघांमधला मधुर संवाद स्टार्ट टू एंड ऐकवला, तो असा...

देवेंद्र : तुमच्या तब्येतीला शुभेच्छा द्यायला आलो होतो.
काका : तुमच्या शुभेच्छा तर दीड वर्षापूर्वीच पावसाळ्यात मिळाल्या, म्हणून तर साताऱ्यात चिंब भिजूनही मी ठणठणीत राहिलो, सरकारही खणखणीत आलं.
देवेंद्र (लगेच विषय बदलत) : पण तुम्हाला मानसिक त्रास खूप होतो म्हणे अलीकडं वर्षभरापासून. तुमच्याकडं रिमोट एकच; पण टीव्ही खूप झालेत ना. कुणा कुणावर कंट्रोल ठेवणार तुम्ही?
काका (अगदी सहजपणे) : त्यात काय विशेष? कुणाचा आवाज कधी बारीक करायचा, याची बटनं आहेत माझ्याकडं. घ्याऽऽ पाणी घ्याऽऽ. 
देवेंद्र (ग्लास उचलत) : पण तुमचे ते ‘संजयराव’ सरकारच्या तोंडचं पाणी पळवताहेत म्हणे. खेडमध्ये येऊन तुमच्या दादांनाही त्यांनी दम दिलाय!
काका : पाहुण्यांच्या धाकानं घरातलं लेकरू शांत बसत असेल, तर काय प्रॉब्लेम म्हटलं? तुम्हाला पाहुण्यांचा राग येतोय की, लेकराची काळजी वाटतेय? घ्या... चहा घ्या ऽऽ. 

देवेंद्र (कपात दूध ओतत) : नाथाभाऊंसारखी मंडळी सांभाळणंही तुमच्यासाठी थोडं अवघडच की... कधी दुधात मिठाचा खडा पडेल, सांगता येत नाही.
काका (गालातल्या गालात हसत) : नारायण मालवणकरांसारख्यांनाही आम्ही पूर्वी सहजपणे हँडल केलंय. उलट तुम्ही जळगावला जाऊन या. किती शांत झालेत ते... बघून याच.
देवेंद्र (कपात हळूच चमच्यानं ढवळत) : पण ‘वडेट्टीवार’सारखी मंडळी कधी शांत होणार? सीएम नेमकं कोण, तेच समजत नसेल तुम्हालाही.
काका (शांतपणे रोखून बघत) : आमच्या दादांना भेटलात की नाही? चक्कर मारून या त्यांच्याकडं.
देवेंद्र (गरमागरम चहाचा सावधपणे घोट घेत) : नको. नको. एकदा दूधानं तोंड पोळलं की, माणूस ताकसुद्धा फुंकून पितो.
काका (मिश्कीलपणे) : तेव्हा मला विश्वासात घेतलं असतं, तर कदाचित दूधच काय... मलई अन् पनीरही मिळालं असतं की तुम्हा दोघांना. घाई नडली तुमची.

देवेंद्र (रिकामा कप खाली ठेवून हळूच कोपऱ्यातल्या ड्राॅवरकडे बघत ) : होय. चूक कळली आम्हाला. आम्ही तुमची भरलेली किटलीच घ्यायला हवी होती. दादांचा रिकामा कप हुडकत बसलो उगाच.
काका (नोकर ट्रे घेऊन गेल्यानंतर) : आता तरी कुठं वेळ निघून गेलीय? मी तेव्हाही दिल्लीत भेटून आलो होतोच की तुमच्या अमितभाईंना... पण त्यांनीच इंटरेस्ट दाखवला नाही, मग मी तरी काय करणार?
देवेंद्र (अस्वस्थपणे रुमालानं तोंड पुसत) : त्यांनी इंटरेस्ट सत्तेत दाखवला नव्हता की मी सीएम होण्यात? 
काका (झटकन विषय बदलत) : बाकी काय.. बडीशेप घ्या. खास गुजरातहून आणलीय. मध्यंतरी अहमदाबादला गेलो होतो ना, तेव्हा घेतली.
देवेंद्र (पुन्हा जुन्या विषयाचा धागा पकडून) : तुम्ही तर म्हणत होता की, अजूनही वेळ गेलेली नाही. मग सांगा कधी? आपल्या संवादाचं दळणवळण ठेवूया व्यवस्थित. 
(एवढ्यात सुप्रियाताई काकांना मोबाइल आणून देतात.)

ताई : दिल्लीच्या मिनिस्ट्रीमधून कॉल आलाय. नितीनभाऊ बोलणार आहेत.
देवेंद्र (पटकन उठत) : चलाऽऽ येतो मी. तुमच्या तब्येतीला अन् तुमच्या सरकारला शुभेच्छाऽऽ. 
नारदांनी सांगितलेला जस्साच्या तसा संवाद ऐकल्यानंतर अप्सरेनं विचारलं; ‘पण मुनी, पुढं काहीच न बोलता नागपूरकर का निघून गेले? नव्या समीकरणाची चाचपणी करण्याची चांगली संधी मिळाली होती की त्यांना.’ गालातल्या गालात हसत नारद उत्तरले, ‘आता नवा राजकीय जुगाड केवळ ‘ताईं’साठीच होऊ शकतो, हे  त्या कॉलवरून कळतं ना... म्हणूनच गुजराती बडीशेप न खाता ते परत पावली फिरले. नारायणऽऽ नारायणऽऽ.’