मुले म्हणतात; आम्ही करतो समर जॉब

बेरोजगारी वाढली असल्याने युवा वर्गाची मनस्थिती कुणापासूनही लपलेली नाही. अनेक तरुण उन्हाळ्यात लहानसहान कामे करताना दिसतात. यात वेगळे असे काहीच नसताना १६ वर्षांच्या आतील लहान मुलेही

बालमजुरी मात्र वास्तव : पैसे हाती येताच जडतात अनेक सवयी
पराग मगर - वर्धा
बेरोजगारी वाढली असल्याने युवा वर्गाची मनस्थिती कुणापासूनही लपलेली नाही. अनेक तरुण उन्हाळ्यात लहानसहान कामे करताना दिसतात. यात वेगळे असे काहीच नसताना १६ वर्षांच्या आतील लहान मुलेही आता कामांच्या मागे लागली आहेत. त्यांनी या कामाला ‘समर जॉब’ असे गोंडस नाव दिले आहे.
सध्या शहरात फेरफटका मारल्यास कुठल्याही रस्त्यावरील दुकानात आंबे विकताना, माठ विकताना, तसेच उन्हाळ्यातील वस्तू विकताना वडिलांनासह लहान मुले नजरेस पडतात. कधी काळी वडील नसताना ही मुलेही व्यवस्थित दुकान सांभाळतांना त्यांचा आत्मविश्‍वास वाखाणण्याजोगा आहे. उन्हाळ्यात सर्वांना सुट्टय़ा असतात. अशावेळी गावासह शहरातील अनेक मुले केवळ संगणकांवर खेळताना वा कार्टून पाहताना दिसतात; पण ही एकच बाजू खरी आहे असे नाही, तर शहराचा, गावांचा फिरस्ता घेतला असता अनेक मुले आपला वेळ वडिलांना त्यांच्या व्यवसायात मदत करताना दिसतात.
नजीकच्या पवनार येथे आपले छोटेखानी चपला शिवण्याचे दुकान थाटून बसलेला रोहित यासंदर्भात सांगतो की यंदा मी दहावीला गेलो आहे. शिक्षणासाठी पैसा लागतोच. काय कारावे हा प्रश्न होताच. घरी चपला शिवण्याचा व्यवसाय असल्याने ती कला अवगत होतीच. म्हणून सरळ चपला शिवण्याचे दुकान सुरू केले. सोबत काही चपलाही विकायला ठेवल्या. दिवसभरात ४0-५0 रुपयांची कमाई होऊन जाते. सध्या लग्नाचा सिझन सुरू असल्याने कमाई जास्त होते. हे सर्व सांगत असताना सोबत सहज तो चपलाही शिवत असतो. हे काम आता सवईचे झाल्याचे तो सांगतो. पण शाळा सुरू झाल्यावर काय असे विचारले असता पुढचं पुढे बघू अस सांगत हसून तो वेळ मारून नेतो.
शहरात आंब्याचा व्यवसाय करीत असलेल्या एका विक्रेत्याच्या लहान मुलाला आंबे विकताना विचारले असता तो म्हणतो की घरी तेच तेच कार्टून पाहून किंवा तोच उद्योग करून कंटाळा येत होता. म्हणून वडिलांजवळ हट्ट करून मी आंबे विकायला सोबत आलो. आंबे विकणे हा उद्देश नव्हता तर बाबांसोबत मार्केटमध्ये येणे हा उद्देश होता. आधी केवळ गंमत म्हणून चारचाकीवर बसायचो. वडील थोडे दूर झाडाखाली इतरांशी गप्पा मारत असायचे. आधी रस्त्याकरून जात असलेल्या गाड्यांकडेच जास्त लक्ष जात असे.  कुणी विचारले की लगेच भाव सांगून मोकळं व्हायचो. हळूहळू आंबे विकण्यात मजा वाटायला लागली. वडील कधी कधी हातगाडीवर बसवून माल आणायला जायचे. अशावेळी दुकानात मी एकटाच असायचो. सुरुवातीला आंबे विकताना भीती वाटायची. आता मी त्यातले सर्व बारकवे शिकत असल्याचे छोटू म्हणतो.