खेळ बिंधास

 

सिद्धेश लाड वय वर्षे 23 मुंबई इंडियन्स

 

 

तेंडुलकर, पॉण्टिग रॉबिन सिंगच्या शाळेतले दिवस

 

सिद्धेश लाड. मुंबईचाच. 

रणजी टीमची त्याच्यावर भिस्त. या वर्षीच्या सुरुवातीला झालेल्या एका दुखापतीमुळे त्याला ब्रेक घ्यावा लागला. तो वैतागला स्वत:वरच. कारण या जगात एकेक संधी महत्त्वाची असते. मात्र, आपण चांगलं खेळतोय हे त्याला माहिती होतं. मात्र, तरीही देशासाठी खेळायचं स्वप्न कोसो दूर आहे, असंच त्याला वाटत होतं. 

मात्र, एक नवी संधी त्याची वाट पाहत होती.

आयपीएलची.

मुंबई इंडियन्सकडून त्याचं सिलेक्शन झालं. मात्र, या आयपीएलमध्ये त्याला खेळता आलं नाही, एकाही सामन्यात मैदानावर उतरता आलं नाही. थोडी निराशा आली. पण, तरीही आयपीएलच्या संघात असल्याचा खूप मोठा अनुभव मिळाला असं त्याला वाटतं.

सिद्धेश सांगतो,

ज्यावेळी माझी ‘ऑक्शन’साठी निवड झाल्याचं कळालं, तेव्हा मी खूप खूश होतो. रणजी सिजन खूप चांगला खेळलो असल्याने कोणती ना कोणती टीम नक्की मला घेईल, याची खात्री होती. परंतु, जेव्हा ती टीम मुंबई इंडियन्स असल्याचं कळालं तेव्हा तर मी खूप आनंदित झालो. मुंबईकडून खेळणं कधीच सोप्पं नसतं. ही नेहमीच ‘स्टार टीम’.  मुंबईतील 11 पैकी 7-8 प्लेअर इंटरनॅशनल लेव्हलला खेळणारे असतात, त्यामुळे इतक्या लवकर प्लेईंग  ‘टॉप 11’मध्ये आपला नंबर लागणार नाही, याचा मला अंदाज होता. मी तशी मनाची तयारीही केली होती. 

ज्याच्या सोबत मी क्रिकेटची सुरुवात केली तो मुंबईचा कॅप्टन होता, रोहित शर्मा. त्यानं  मला धीर तर दिलाच शिवाय समजूतदेखील काढली की, ‘आदित्य तरे, उन्मुक्त चंद यांसारख्या खेळाडूंनादेखील खेळण्यासाठी वाट पहावी लागतेय. तू गेम बघ, त्यातून शिक. प्रयत्न कर, असं त्यानं सांगितलं.’ आणि मी अभ्यासाला लागलो. जेव्हा कधी संधी मिळेल तेव्हा आपण स्वत:ला सिध्द करू, असं म्हणत मी गेम पाहू लागलो.  त्यामुळेच जरी मी आयपीएलमध्ये एकही मॅच खेळलो नसलो तरी यातून खूप काही शिकायला मिळालं हे नक्की.

‘एम.आय.’चा सपोर्टिग स्टाफदेखील स्टार आहे. कोच रिकी पॉण्टिंग, मेंटॉर सचिन तेंडुलकर, बॅटिंग कोच रॉबिन सिंग, फिल्डिंग कोच जॉन्टी :होड्स आणि बॉलिंग कोच शेन बाँड, अजून कोण पाहिजे. या सर्वाकडून खूप काही शिकलो. मला जेव्हा कधीही कोणतीही अडचण आली की मी सरळ सचिनसरांकडे जायचो आणि नेहमी सचिनसर माङया शंका, अडचणी दूर करायचे. तेच पॉण्टिंगबाबत. सराव सुरू असताना जोर्पयत शेवटचा खेळाडू मैदानातून बाहेर नाही पडत तोर्पयत ते मैदानात असायचे. त्यांचे सगळ्यांकडेच बारीक लक्ष असायचे.

ड्रेसिंग रूममधले वातावरण अगदी हसते खेळते. कोणावरही कुठलेच दडपण नसायचे. पोलार्ड,  मलिंगा यांसारख्या दिग्गजांसोबत खूप एन्जॉय केलं. ज्यांना आजर्पयत टीव्हीवर पाहत होतो त्यांच्यासोबर ड्रेसिंग रूम शेअर करण्यात काहीच दडपण वाटत नव्हतं. प्रॅिक्टस मॅचमध्ये खेळताना मी 37 बॉल्समध्ये नॉट आउट 57 रन्स काढले होते. त्यामुळे मला विश्वास होता की जेव्हा कधी मैदानात उतरेल तेव्हा नक्की स्वत:ची छाप पाडेल. या दोन महिन्यांत जो काही अनुभव आला, जे काही शिकायला मिळालं त्याचा आगामी मोसमासाठी मला खूप फायदा होईल आणि पुढची आयपीएल आहेच. मी तयारीला लागलोय.

 

शार्दुल ठाकूर वय वर्षे 23 किंग्ज इलेव्हन पंजाब

 

मुंबईचा फास्ट बॉलर

 

शार्दुल ठाकूर.

मुंबईचाच.

कुणाही क्रिकेटिअरला हेवा वाटावा असं एक प्रशस्तीपत्रक त्याच्याकडे आहे. एका वर्तमानपत्रला दिलेल्याल मुलाखतीत दस्तूरखुद्द सचिन तेंडुलकर म्हणाला होता की, ‘शादरुलकडे उत्तम पोटेन्शियल आहे, गुणी आहे मुलगा. गेली सहा वर्षे मी त्याला पाहतोय, त्याचा परफॉर्मन्स उत्तम होतोय. मी त्याला सांगितलंय की, जरा वजन कमी कर, फिटनेसवर लक्ष दे, तू उत्तम क्रिकेट खेळशील! त्यानंतर त्याच्यात बदलही दिसला, त्यानं स्वत:ला शिस्तही लावली आणि कामगिरीत सातत्यही दाखवलं!’

क्रिकेटच्या दैवतानं ज्याचं कौतुक केलं त्याच्याकडे काही कमाल गुण तर असणारच! मुंबईचा लिडिंग बॉलर म्हणून तो नावारुपाला येतोय.

 

शादरुल सांगतो,

मी गेल्या दोन वर्षापासून पंजाब टीमसोबत आहे. आयपीएलचा हा अनुभव खूप मोलाचा आहे. देशांतर्गत स्पर्धेत चमक दाखवल्यानंतर थेट इंटरनॅशनल लेव्हलच्या प्लेअर सोबत खेळणं यासारखी संधी नाही. माङया टीममध्ये जॉर्ज बेली, डेव्हीड मिलर, ग्लेन मॅक्सवेल, मिचेल जॉन्सन यांसारखे अनेक इंटरनॅशनल क्रिकेटमध्ये दबदबा राखणारे प्लेअर्स होते. सुरुवातीला त्यांच्या समोर वावरताना प्रेशर यायचं. नव्र्हसपण व्हायचं; मात्र जसजसा वेळ जात होता तसतसा मी देखील पूर्णपणो त्यांच्यात मिसळून गेलो.

या प्लेअर्ससोबत बोलून मी माङया खेळामध्ये अनेक सुधारणा करू शकलो. माङया बॉलिंगला उत्तम दिशा देण्यासाठी अनेकांनी मला मार्गदर्शन केलं. पण हे सारं खेळीमेळीच्या वातावरणात. टीममध्ये मजा असायची. एक फ्रेशनेस होता. कुणी कुणाला शिकवत नव्हतं तरी जो तो शिकत होता.

यावेळेस मी पहिल्यांदा पाहिलं की या दोन महिन्यांमध्ये हे प्रोफेशनल प्लेअर्स स्वत:चं टाइमटेबल कसं अॅडजस्ट करतात. देशभर ट्रॅव्हल करून खेळणं, प्रॅक्टिस करणं, फीट राहणं, फोकस करणं हे सारंच शिकण्यासारखं होतं. इतक्या कमी वयात हा इंटरनॅशनल एक्सपिरीयन्स मला नवा कॉन्फिडन्स देतोय हे नक्की!

 

सरफराज खान वय वर्षे -17 रॉयल चॅलेंजर्स बेंगळुरू 

 

गेलच्या  लग्नाचं पर्सनल आमंत्रण

 

 

सरफराज खान. मुंबईचा. फक्त 17 वर्षाचा. या आयपीएलमधला सगळ्यात छोटा खेळाडू.  कुल्र्याला टॅक्सीवाल्या कॉलनीत त्याचं घर आहे. त्याचे वडील त्याला आणि त्याच्या धाकटय़ा भावाला प्रॅक्टिसला स्कुटरवरून नेत. त्याचा धाकटा भाऊही उत्तम क्रिकेटिअर आहे.

खरंतर मुंबईत लाखो मुलं क्रिकेटिअर होण्याचं स्वप्न पाहतात. त्यातल्याच एका सरफराजचं एक स्वप्न पूर्ण झालंय. 50 लाख रुपये मोजून रॉयल चॅलेंजर्सनं त्याला यंदा आपल्या संघात स्थान दिलं. 

या आयपीएलने त्याला खूप काही दिलं. ख्रिस गेल त्याच्या प्रेमात पडला, त्यानं त्याला लग्नाला येण्याचं पर्सनल आमंत्रण दिलंय. विराट कोहलीच्या डाएटचं एक पुस्तक त्याला मिळालंय तर एबी डिव्हिलर्सने त्याच्याशी काही बॅटिंग सिक्रेट शेअर केलेय. आपल्या तडाखेबंद बॅटिंगने या मुलांनं अनेकांना प्रेमात पाडलंय!

सरफराज सांगतो,

या आयपीएलने मला खूप काही दिलं. मी वयानं लहान त्यात माङया टीममध्ये एबी डिव्हीलियर्स, ािस गेल आणि कॅप्टन खुद्द विराट कोहली असे एकाहून एक सरस प्लेअर्स असताना सुरुवातीला थोडे दडपण वाटलं. परंतु, नंतर याच सिनियर्सने माङो दडपण दूर केले. डिव्हीलीर्सने तर मला सांगितलं की, ‘तुङया वयाचा असताना तुला येतं त्याच्या निम्म्यानंही मला काहीज जमत नव्हतं. टेन्शन घेऊ नकोस बिंधास्त खेळ.’ कोहलीचा स्टॅमिना आणि फिटनेसही मी याचकाळात पाहिला, त्यातून मी फीट राहण्याची प्रेरणाच घेतली आहे. 

खरं सांगतो, संपूर्ण टीमनं मी लहान असल्यानं माझी काळजी घेतलीच परंतु त्यासोबतच माङयावर असलेल्या जबाबदारीची जाणीवदेखील करून दिली. त्यामुळेच मी बेधडकपणो खेळू शकलो. कोलकाता नाइट राइडर्स विरुद्धच्या एका सामन्यादरम्यान माझी कोलकाताच्या रॉबिन उथप्पा सोबत थोडी बाचाबाची झाली. त्यावेळी देखील माङया टीमने मला पूर्ण पाठिंबा दिला; मात्र ते सर्व काही मैदानापुरता होता. खेळताना असे प्रकार होतच राहतात. यानंतर पुन्हा उथप्पा आणि मी भेटलो देखील, यावेळी सुद्धा माङया टीमचे काही सहकारी माङयासोबत होतेच. 

या सगळ्या पाठिंब्यामुळे आणि सहकार्यामुळेच मी कोणत्याही दडपणाशिवाय खेळू शकलो.  इतक्या मोठय़ा संख्येने उपस्थित प्रेक्षकांसमोर खेळताना सिनियर्स नेहमी प्रोत्साहन द्यायचे त्यामुळे दडपण कधीच जाणवले नाही आणि नैसर्गिक खेळ करीत राहिलो.

ड्रेसिंग रूमबाबात म्हणाल तर, ते क्षण मी कधीच विसरू शकत नाही. इथे नेहमी मजा मस्तीच सुरू असायची. गाणी, डान्स, एन्जॉयमेण्ट यामुळे मीच नाही तर प्रत्येकजण फ्रेश असायचा. याचबरोबर मला खूप काही शिकायला देखील मिळाले. माझा स्वत:चा खेळ उंचावला.  त्याचबरोबर माझा आत्मविश्वास कमालीचा वाढला असून, मी कोणतेही क्रिकेट खेळण्यासाठी स्वत:ला सज्ज केले आहे. अर्थात याच अनुभवानं मला हेदेखील शिकवलं की, पाय जमिनीवरून सुटू द्यायचे नाहीत. आणि डिव्हिलियर्सने मला सांगितलेलं मी कायम लक्षात ठेवीन, ते म्हणाले, ‘ कीप बॅटिंग. टेस्ट क्रिकेटचा विचार कर, फोकस्ड रहा.  विकेट टिकली तर उत्तम खेळत राहशील!’

हे मी कायम लक्षात ठेवीन की, विकेट महत्त्वाची, रन करत राहणं सगळ्यात महत्त्वाचं!

 

 

श्रेयश अय्यर वय वर्षे 20 दिल्ली डेअर डेव्हिल्स

 

प्लेअर ऑफ द सिझन

 

श्रेयस अय्यर. मुंबईचाच.

यंदा मुंबईच्या संघानं आयपीएल जिंकलं. त्या संघात तो नव्हता. पण प्रेङोटेन्शन सेरेमनीला होता. 

‘ इमर्जिंग पलेअर ऑफ द सिझन’ हा दहा लाखांचा पुरस्कार त्यानं मानानं स्वीकारला. 

दिल्ली डेअर डेव्हिल्सनं 2.6 कोटी रुपये खर्च करून संघात घेतला आणि श्रेयसनं तडाखेबंद बॅटिंग करून स्वत:चा ठसा यंदाच्या आयपीएलवर उमटवला. गॅरी कस्टर्ननं त्याचं कौतुक केलं. जे. पी डय़ुमिननीनं तर त्याला प्रशस्तीपत्रच दिलं की, ‘दोन वर्षात तो भारतीय संघासाठी खेळेल!’

असा आपला खास ठसा उमटवणा:या श्रेयसची ही भरारी खूपच कौतूकास्पद आहे.

 

श्रेयस सांगतो,

 गेल्या सहा महिन्यांत आयुष्य बदललं. त्यापूर्वी  मी क्रिकेट खेळत होतो, अण्डर नाईण्टिन वर्ल्डकप खेळलो होतो. यंदाच्या आयपीएलपूर्वी माझा देशांतर्गत मोसम खूप चांगला गेला होता. पण, या आयपीएलमुळे मी एकदम देशभरातल्या लोकांना माहिती झालो. सामने सुरू झाले  तेव्हा  माङयावर खेळाचं  विशेष असं दडपण नव्हतं. मी चांगला खेळत होतो. पण आयपीएल टीममध्ये परदेशी खेळाडू तेही अव्वल दर्जाचे असणार याची कल्पना असल्यानं थोडा दडपणाखाली आलो होतो. सुरुवातीचे काही दिवस अॅडजस्ट व्हायला वेळ लागला. मात्र, टीम प्रॅिक्टस सेशनमध्ये मी सर्वामध्ये कधी मिसळलो कळालंच नाही, जेपी डय़ुमिनी, अँजेलो मॅथ्युज, युवराज सिंग यांसारखे मोठे खेळाडू कधीच सिनियर्स असल्यासारखे वागले नाहीत. 

टीममधील सिनियर्स प्लेअर्सने पाठिंबा तर दिलाच शिवाय खूप  फ्रीडमदेखील दिले. त्याचबरोबर आमचे कोच गॅरी कस्टर्न स्वत: वल्र्डकप विनर कोच असल्यानं त्यांचा अनुभव खूप काही शिकवून गेला. दडपणाखाली कशी कामगिरी करावी, फिटनेस कसा राखावा यावर टिप्स मिळाल्या. शिवाय यंदाच्या सिजनमध्ये मी दिल्लीचा टॉप स्कोअरर असल्याने खेळामध्ये सातत्य कसं राहिल यावर जास्त लक्ष दिलं. त्यामुळे सहाजिकच सात्यत्यपूर्ण कामगिरी झाली. 

ड्रेसिंग रूममध्ये तर खूपच धम्माल केली. कुठेच कोणावर दडपण नसायचं प्रत्येकजण प्रत्येकासोबत मिसळून असायचा. कोणी मोठा किंवा कोणी लहान प्लेअर नव्हता. सारेच एका लेव्हलचे ेअसतात, ड्रेसिंग रुममध्ये. त्यामुळेच मीदेखील खूप मस्ती केली. या एकूणच सगळ्या वातावरणामुळे मला माङया जबाबदारीची जाणीव झाली. 

माङया टीममध्ये बहुतेक परदेशी खेळाडू यंग होते. त्यामुळे त्यांच्याशी बोलताना फारकाही अडचणी आल्या नाहीत. मात्र, सिनियर्सशी बोलताना सुरुवातीला स्वत:हून पुढे जायचो नाही. हळूहळू मी सगळ्यांमध्ये मिसळलो. कधी कोणतीही अडचण आली तर सिनियर्स नेहमी मदत करायचे. त्यातून माङया उणिवा दूर झाल्या. आमच्या कोचचे सर्वावर लक्ष होते. खेळाच्या प्रत्येक क्षेत्रविषयी कधीही त्यांच्याशी चर्चा करायचो. सिनियर्स आणि कोच यांच्याशी खूप जवळीक झाल्याने मला कधीच खेळताना दडपण आले नाही. एक नक्की या आयपीएलने मला एक ‘ओळख’ मिळवून दिली.

 

 

 निखिल नाईक वय वर्षे 20 किंग्ज इलेव्हन पंजाब

 

सावंतवाडी ते बल्ले बल्ले

 

निखिल मूळचा कोकणातल्या सावंतवाडीचा!

छोटय़ाशा गावात, गल्लीबोळात क्रिकेट खेळणा:या अनेक डोळ्यांत स्वप्न असतं मोठा क्रिकेटिअर बनायचं. ते स्वप्न आणि क्रिकेटसाठीचं वेड लहानपणापासून होतंच. पण, यंदा मात्र नशिब जोरावर, त्याला किंग्ज इलेव्हन पंजाब या संघानं 30 लाख रुपये बोली लावून विकत घेतलं. निखिल बॅटिंग तर करतोच, पण अधनमधनं विकेटकिपिंगही करतो. त्यामुळे संघाला एक बॅलन्स बॅटिंग लाइनअप द्यायचा विचार करणा:या किंग्ज इलेव्हनने निखिलची निवड केली. आणि पहिल्यांदा निखिलला खेळण्यासाठी एक आंतरराष्ट्रीय दर्जाचा प्लॅटफॉर्म मिळाला. निखिलच्या स्वप्नाचा अंशत: भाग तरी प्रत्यक्षात उतरला. 

निखिल सांगतो,

‘आयपीएलमध्ये संधी मिळाली याचा आनंद तर होताच. पण, चांगली कामगिरी करून दाखवण्याची जबाबदारी आपल्यावर असल्याची जाणीवही होती. ही एक संधी आहे आणि आपल्याला उत्तम परफॉर्म करून या संधीला न्याय द्यायचा आहे, हे डोक्यात होतंच. त्यात माङया संघानं गेल्यावर्षी उपविजेतेपद पटकावलं होतं. संघात बडेबडे इंटरनॅशनल स्टार्स होते. आपण त्यांच्यासोबत ड्रेसिंग रूम शेअर करणार ही भावनाच रोमांचक होती. धडधड होती, भीती होती, उत्सुकता होती आणि आपल्याला उत्तम परफॉर्म करायचंय याची जाणीवही होती; मात्र डोक्यातलं हे विचारांचं चक्र सारं मैदानाबाहेर. मैदानावर उतरलं की आपल्याला पूर्ण फोकस करायला पाहिजे, ते कसं करतात हे शिकण्याचा इथला अनुभवही वेगळा होता. त्यात ज्या संघात वीरेंद्र सेहवाग त्या संघात आपण ही भावनाही खूप सुख देत होती. 

आपल्या मेहनतीच्या जोरावर आपण इथवर पोहोचलो याचा आनंद होताच. पण, आता आणखी पुढे, याहून पुढचं शिकायचं ही जिद्दही या जगानं दिली. 

मुख्य म्हणजे आंतरराष्ट्रीय खेळाडूंकडून खूप महत्त्वाच्या गोष्टी शिकायला मिळाल्या. त्यांचा खेळ जवळून पाहता आला. ते मन शांत ठेवून चांगला खेळ क सा करतात, हे शिकणं तर सगळ्यात महत्त्वाचं होतं. कोणत्या बॉलला कसा फटका मारायचा, काय पद्धत वापरली तर खेळ सुधारतो याचं प्रशिक्षण मिळालंच. पण हेदेखील त्या प्रशिक्षणानंच सांगितलं की, आपल्या खेळताना काय चुका होत आहेत आणि आपल्यात काय सुधारणा अपेक्षित आहे. 

स्वत:त सुधारणा करण्याची, अधिक चांगला खेळ खेळण्याची जिद्द या अनुभवानं दिली!

 

 

डॉमनिक जोसेफ मुथूस्वामी वय वर्षे 30 दिल्ली डेअर डेव्हिल्स

 

 

बंदुकीच्या गोळ्या आणि झहिरभाईची शिकवणी

 

डॉमनिक जोसेफ मुथूस्वामी.

त्याची गोष्ट एखाद्या सिनेमाच्या कथेपेक्षा जास्त रोमांचक आहे.

वयाच्या तिशीत आलेला हा तरुण. रुढार्थानं त्याचं क्रिकेट खेळण्याचं वय सरून गेलेलं. या वयात अनेक क्रिकेटर्स जुन्या आठवणीत फक्त रमतात. पण डॉमनिकची गोष्ट याच टप्प्यावर सुरू झाली.  

तो पुण्याचा. एरव्ही महाराष्ट्राकडून खेळतो. या आयपीएलमध्ये दिल्ली डेअरडेव्हील्स संघानं त्याच्यावर 75 लाख रुपयांची बोली लावली.  तिकडे ती बोली लागत असताना डॉमनिक पुण्याजवळ खडकीत एका कारखान्यात काम करत होता. काम कसलं तर बंदुकीच्या गोळ्या बनवण्याचं!  क्रिकेटचं वेड पोट भरत नव्हतं, सा:या कुटुंबाची जबाबदारी डोक्यावर असताना नोकरी करून पैसे कमवणं त्याला भाग होतं.

तो बारा वर्षाचा असताना त्याचे वडील गेले. आई आणि तीन बहिणी अशा सा:या कुटुंबाची जबाबदारी त्याच्यावर होती. क्रिकेटचं पॅशन होतं, पण त्यापलीकडची कर्तव्यही होती.  

 

डॉमनिक सांगतो,   क्रिकेट माझं पॅशन होतं. पण मला दिसत होतं की, तेच करून चालणार नाही. आपल्याला पैसे कमवून आधी कुटुंबाचा चरितार्थ भागवायला हवा. अठरा वर्षाचा झालो आणि कामाला लागलो. बंदुकीच्या गोळ्या बनवणा:या या फॅक्टरीत क्रिकेटची टीम होती. मी तिथं खेळू लागलो. दहा वर्षे मी टेनिस बॉलनं क्रिकेट खेळलोय. त्या काळी कुठल्याही टीमनं मला विचारलं खेळायला येशील का, तर मी जायचो. कारण क्रिकेटचं वेड; मात्र नोकरी सोडता येत नव्हती. एका लोकल क्लबच्या मॅचमध्ये महाराष्ट्राचे रणजी टीमचे प्रशिक्षक शॉन विलियम्स यांनी मला पाहिले आणि माझ्या प्रोफेशनल क्रिकेटला सुरुवात झाली. 

आणि आजवरचा सर्वोत्कृष्ट आनंदाचा क्षण म्हणजे डेअर डेव्हिल्सचे मुख्य प्रशिक्षक गॅरी कस्टर्न यांनी स्वत: मॅसेज करून माझी संघात निवड झाल्याचे कळवलं.

 आपण आयपीएल खेळू हे स्वप्नसुद्धा अवघड वाटत होतं, आणि मी आता प्रत्यक्ष आयपीएल खेळणार होतो. संघाचा कर्णधार जे. पी. डुमिनी, झहिर खान, अॅन्गो मॅथ्योस, मनोज तिवारी, मोहम्मद शमी, युवराज सिंग,अमित मिश्र या आंतरराष्ट्रीय खेळांडूसोबत खेळणं, त्यांच्यासोबत ड्रेसिंग रूम शेअर करणं हे सारं माझ्या कल्पनेच्या कक्षेच्या बाहेरचं होतं. 

पण, ते स्वप्न वास्तवात आलं. दस्तूरखुद्द झहिर खानने मला बॉलिंगचे धडे दिले. झहिरभाई मला सांगत होते की, ‘लक्ष देऊन बघ कोण कसं खेळतंय, कोण कसं बॉलिंग करतंय, लाइन आणि लेंथ नीट बघ आणि मग बॉलिंग कर.’  त्यांनी मला खूप मदत केली.

आणि गॅरी कस्टर्न ते मला म्हणाले, ‘मी तुङया रणजी मॅचेस पाहिल्या आहेत, तू चांगलं खेळतोस.’ त्यांचे हे शब्द माङयासाठी अत्यंत मोलाचे आहेत. नेट्समध्ये प्रॅक्टिस करताना पण ते मला बॉलिंगचे धडे देत होते. मला अजून काय हवं होतं.

पण हे नक्की आता मी आणखी मोठं स्वप्न पाहू शकतो. देशासाठी खेळण्याचं स्वप्न.

 मनात जिद्द असली आणि अपयशापुढे हार नाही मानली, तर स्वप्न पूर्ण होऊ शकतात, यावर माझा तरी विश्वास आहे!

 

केदार जाधव वय वर्षे 30 दिल्ली डेअर डेव्हिल्स

 

 

दिलवाल्या दिल्लीकरांचा फेवरिट

 

केदार पुण्याचाच.

एक-दोनदा नाही तर तब्बल सहा वेळा आयपीएल स्पर्धेमध्ये केदारने आपली बॅट घुमवली आहे. पुण्याच्या मध्यवर्ती भागातील क्रिकेटपटूंची पंढरी म्हणजे पीवायसी क्लब आणि नेहरू स्टेडियम. पुण्याच्या कोथरूडमध्ये राहणा:या केदारने पीवायसी क्लबच्या मैदानावर केलेल्या सरावाचे फळ म्हणून 19व्या वर्षीच त्याला महाराष्ट्राच्या संघाकडून खेळण्याची संधी मिळाली. आणि नंतर सुरू झाली ती राष्ट्रीय स्तरावरील स्पर्धामधील संघामध्ये सहभागी होण्याची संधी मिळवण्याची धडपड. यामधील काळातच तब्बल 6 वेळा आयपीएल स्पर्धेमध्ये त्यानं उत्तम कामगिरी बजावली. इतकेच नव्हे तर 4 वेळा दिल्ली डेअर डेव्हिल्स या संघाकडून खेळून दिलवाल्या दिल्लीकरांच्या हृदयात एक वेगळं स्थान निर्माण केलं.

आता तो वयाच्या तिशीत पोहचतोय आणि करिअरची ही फेज तो मनापासून एन्जॉय करतोय.

एक बॅट्समन म्हणून नावारूपाला येतोय.

 

केदार सांगतो,    लहानपणापासूनचं स्वप्न जेव्हा प्रत्यक्षात उतरताना दिसतं  तेव्हा त्याचा अनुभव आणि मजा शब्दांत सांगता येणं तसं अवघडच आहे. पण, एक नक्की आलेल्या प्रत्येक संधीला न्याय देत रहावा लागतो. आणि ते करतानही स्वत: खेळाचा मनमुराद आनंद लुटत राहणंही स्वत:ला शिकवावं लागतं. मनावर तणाव न घेता आनंद घेऊन क्रिकेट खेळलो तरच नवीन गोष्टी शिकता येतात. खेळ सुधारण्याची जास्त शक्यता असते. दिल्ली डेअर डेव्हिल्सने ही शिकण्याचीच संधी दिली. एकाहून एक चांगले प्रशिक्षक मिळाले. आण भारताच्याच नव्हे तर इतर देशांतील खेळांडूंसमवेत ड्रेसिंग रूम शेअर करता आल्या. त्यांनी ड्रेसिंग रूममध्ये ऐकवलेले किस्से, मजामस्ती यांनी तर एक खास अनुभव दिला. खेळाकडे पाहण्याची एक नजरही दिली. स्वत:त सुधारणा करण्याची, प्रशिक्षक आणि सहखेळाडूंनी काही सांगितले तर त्यावर विचार करून स्वत:चा खेळ उंचावण्याची शिस्त या अनुभवानं दिली. अनेक उदयोन्मुख खेळाडूंना या स्पर्धेच्या माध्यमातून राष्ट्रीय आणि आंतरराष्ट्रीय खेळाडूंबरोबर खेळण्याची संधी उपलब्ध होते आहे, हीसुद्धा एक मोठी गोष्ट आहे.