‘केएमसीची’ भिंत-

-यांनी घडविला कोल्हापूरचा फुटबॉल...

आमच्या घराण्यातच फुटबॉल पाचवीलाच पूजला असावा. कारण माझे वडील शंकरराव शिंदे, वडीलबंधू सुहास शिंदे, दुसरे भाऊ सुदर्शन शिंदे आणि आता माझा मुलगा अभिजित शिंदे हे फुटबॉल खेळण्याची परंपरा जपत आले आहेत. कोल्हापूर महापालिकेत दहावीलाच असतानाच फुटबॉलमुळेच नोकरी लागली. महापालिकेच्या केएमसी संघातून खेळताना आम्हाला कधीच प्रेक्षकांचे पाठबळ लाभले नाही. शिवाजी, प्रॅक्टिस, पाटाकडील, बालगोपाल, मर्दानी खेळाचा आखाडा, महाकाली, शाहूपुरी, आदी संघांबरोबर सामना असला की,आम्ही गोल केला तरी टाळ्या वाजवत नसत. मी तर सेंटर बॅक खेळत असल्याने मोठ्या डी च्या बाहेर समोरील संघातील फॉरवर्ड खेळाडूला गोलकीपरपर्यंत जाऊच देत नसे. त्यामुळे मला त्याकाळी ‘केएमसी’ची भिंत असे म्हणत असत. असे अनेक किस्से केएमसीचे माजी फुटबॉलपटू मंगल शिंदे सांगत होते.
सत्तरीच्या दशकात सांगली येथे वसंतदादा पाटील यांच्या नावाने मोठी फुटबॉल स्पर्धा भरविली होती. या स्पर्धेत वारंवार विचारूनही संयोजक कोणाविरुद्ध कधी सामना आहे, हे सांगू शकत नव्हते. लॉटस् न पाडता समोर येईल त्या संघाबरोबर आम्हाला लढावे लागत होते. तरीही आम्ही सर्व बलाढ्य संघांना पाणी पाजून पुढे जात स्पर्धेची अंतिम फेरी गाठली.
अंतिम सामन्यात आमची गाठ गोव्याच्या साळगावकर संघाबरोबर पडली. त्यादिवशी कोल्हापुरात छत्रपती शहाजी महाराज यांचे निधन झाले होते. संपूर्ण कोल्हापूर बंद होते. त्यात आमचा सामना मिरजेला म्हटल्याबरोबर कधी नव्हे ते कोल्हापूरचे क्रीडारसिक आमचे पाठराखे म्हणून या स्पर्धेच्या ठिकाणी मोठ्या संख्येने आले होते. माझ्या संघात सुभाष सरनाईक, प्रकाश पाटील, श्रीनिवास जाधव, बाजीराव मंडलिक, गणपत साठे, भाऊ सरनाईक, दिलीप माने, विलास शिंदे, आदी जिगरबाज खेळाडूंचा भरणा होता. त्यामुळे हा सामना आम्ही अत्यंत अटीतटीने खेळत जिंकलाही.
या संघाचा मी कर्णधार असल्याने संघाचा सकाळी चार तास कसून सराव घेत असे. आज फुटबॉल खेळात आधुनिकता आली; मात्र खेळाडूंतील जिगर आणि कसून सराव करायची वृत्ती कमी झाली आहे. त्यामुळे आजचे फुटबॉलपटू काही दिवसांनी खेळ बंद करतानाचे चित्र दिसत आहे.
- शब्दांकन: सचिन भोसले