भडकल्या ज्वाला - भाग ३

अशा या दुनियेत आम्हाला आमच्या आईपासून दूर करून आम्हा मायलेकरांची ताटातूट होईल. तिचा दहन विधीसुद्धा पूर्ण करायला मिळणार नाही ही समयसूचकता ओळखून दोघा भावांनी दु:खी अंत:करणाने आपल्या आईचे प्रेत गावी घरी आणले.

आईचे प्रेत पाहून सुवर्णाने हंबरडा फोडला. आईच्या प्रेतावर पडून तिची ओवी गात रडून आक्रोश करू लागली. तिचा तो आक्रोश पाहून प्रेताला आलेल्या लोकांच्या नेत्रात अश्रू दाटून आले. शेवंतीला सौभाग्याचं मरण आलं होतं. साऱ्या सुवासिनींनी मिळून तिला अंघोळ घातली. माहेरची साडी नेसवली. तिचा मळवट भरून ओटी भरली. सर्व विधी झाला आणि माणसांनी शेवंतीचे प्रेत तिडकीवर बांधले. पांडुरंगाने शिकाळी धरली. प्रेत उचलले आणि सुवर्णाने ‘बोंब’ ठोकून आक्रोश केला. बायकांनी तिला सावरले. बायकांनी प्रेतामागे हळदी - कुंकवाच्या पाण्याचा सडा टाकला आणि प्रेत स्मशानात चितेवर ठेवले आणि पांडबाने हातात दिवटी घेऊन चितेला अग्नी दिला. तसे दोघे भाऊ गळ्याला पडून रडू लागले. चितेचा अग्नी भडकला. त्यात शेवंतीचा देह जळत होता. त्या जळत्या देहाकडे पाहून विश्वास रडतच म्हणाला, आई... तुझी आठवण येते गं... तुला कोरोना रोग नव्हता. कोणता आजार नव्हता. येवढी धडपड, प्रयत्न करूनही माते तू वाचली नाहीस, याचे दु:ख वाटते. प्रयत्न करूनही तुला मृत्यूच्या दाढेतून वाचवू शकलो नाही. हे आमचं दुर्दैव आहे. चितेच्या भडकत्या अग्नीत शेवंतीचा देह जळत होता. दोघा भावांच्या नेत्रातून अश्रुधारा वाहत होत्या. दोघांचा आत्मा पेटला होता; पण आता त्यांचा नेत्रातील अश्रूशिवाय काय उपाय नव्हता. त्या चितेवर जळत्या देहाकडे पाहून आईची तीव्रतेने स्मृती जागृत झाली.

माते हृदयात येते दु:ख भरून

कशी अचानक गेलीस वनात सोडून

का दूर गेलीस आम्हा अनाथ करून

होती तुझी माया आभाळ भरून

आम्हासाठी माते कष्टविलेस तू जीवन

दिलीस तू जीवनभराची शिदोरी बांधून

तुझ्या मातृत्वाने दिला आदर्श घडवून

माते पिलांचे घायाळ झाले मन

तुझ्या मृत्यूने हृदयात घुसला बाण

माते तुझी काळजी बोलते जळत्या अग्नीतून

लेकरांनी या निर्दयी जगात कसं जगाल तरून

जगणार माते तुझ्या पंखांचा आधार घेऊन

अशाप्रकारे भडकल्या अग्नीच्या ज्वालांत शेवंतीच्या आयुष्याचा शेवट झाला.

- विष्णू रामू वासुदेव,

सानेगुरुजी वसाहत, राजोपाध्येनगर, बिडी कॉलनी, कोल्हापूर.