लव्ह बाइट्स शहरातल्या तारुण्याची मॉडर्न लव्हस्टोरी

ती घरातून बाहेर पडली. तिच्या सोसायटीच्या जवळच्या गल्ल्यागल्ल्यातून फिरत चालली होती. पायांना दिशाच नव्हती तिच्या. मेंदूच्या कुठल्याच सूचना तिच्या पायापर्यंत पोहोचत नव्हत्या. सवयीचं होत गेलेलं चालणं तेवढं होतं.

- श्रुती मधुदीप

पंधरा दिवसातनं एकदा..
ओपन रिलेशनशिपमध्ये रहायचं
म्हणजे त्याचा हात धरायचा.
पण कुठल्याही क्षणी तो सुटू शकेल
याची तयारी ठेवायची
किंवा तो माझा आहे असं म्हणायचं;
पण नसू शकतो
हे मनाशी पक्कं
हे कसं जमावं?

ती घरातून बाहेर पडली. तिच्या सोसायटीच्या जवळच्या गल्ल्यागल्ल्यातून फिरत चालली होती. पायांना दिशाच नव्हती तिच्या. मेंदूच्या कुठल्याच सूचना तिच्या पायापर्यंत पोहोचत नव्हत्या. सवयीचं होत गेलेलं चालणं तेवढं होतं. गल्ल्यांना ‘बाय बाय’ करत ती मेनरोडवर केव्हा येऊन पोहोचली हे तिला कळलंसुद्धा नाही. रस्ता तिला आ वासून पहात होता; पण तिला त्याची काहीच फिकीर नव्हती. फिकीर न करायला, रस्ता तिच्याकडे पहातोय हेदेखील तिच्या ध्यानीमनी नव्हतं. ती नक्की कुठं चालली होती हे तिचं तिलाच ठाऊक नव्हतं. कुठल्याही क्षणी तिचं आभाळ कोसळलं असतं. हे आख्खं शहर, संध्याकाळच्या या स्ट्रीट लाइट्स सारे सारे तिच्या रडण्याचे साक्षीदार झाले असते. हळूहळू तिचं वेगवान चालणं मंदावलं, जणू या धिम्या पावलांनी तिला विचार करायचीच स्पेस दिली.
.. आणि ती नकळतपणे त्याला आठवू लागली.
त्याचं खुलणारं लख्ख हसू, हसण्यामुळे डोळ्यांभोवती होणारे छोटेसे वक्र , त्याची भुवया उडवायची नेहमीची पद्धत, काहीही झालं की तिच्या डोक्यावर हात ठेवणारा तो नि त्या हाताच्या स्पर्शानं आश्वस्त होणारी ती. आश्वस्त व्हायला आधाराचा असा तोच तिच्या आयुष्यात आहे, असं नव्हतं खरं तर. किती किती माणसं होती तिची अशी ! तिचं घर, तिचे जवळचे मित्रमैत्रिणी, असे कितीतरी लोक ! पण का कुणास ठाऊक चित्रकलेच्या एका वर्कशॉपमधे भेटलेला तो तिला खूप जवळचा, तिचा वाटत होता. तिचा म्हणजे नेमका कसा ते तिलाही कळत नव्हत; पण त्याच्या हावभावातला, वागण्या-बोलण्यातला सच्चेपणा, चित्रकलेविषयीची ओढ, माणसांच्या जगण्यातून निर्माण होणारी त्याची चित्रकलेची भाषा हे आणि यापल्याडही खूप काही तिला तिचं वाटतं होतं. तिच्या खूप खूप जवळचं ! आतलं !
पण.. पण आज हे नक्की काय होतंय हे तिचं तिलाही समजत नव्हतं. मेंदू काम का करत नव्हता तिचा, ती का इतकी भावुक होत होती. पावलं अशी वेडीवाकडी का पडतायत आपली, आपल्या परवानगीविना, हे तिचं तिलाच समजेना. घट्ट बांधून ठेवावं स्वत:ला तर तसाही तिचा स्वभाव तिला करू देईना. बेभानपणे पावलांना हवं तसं जाऊ द्यावं तर ते बुद्धीला गहाण टाकल्यासारखं तिला वाटू लागलं. नि त्यामुळं ती अडकून पडली होती. पुन्हा पुन्हा तिला तो आठवू लागला. त्याला भेटावं आणि घट्ट मिठी मारून सारं काही व्यक्त होऊन जावं असं तिला वाटू लागलं. आणि म्हणून तिने तिचा मोबाइल फोन नकळत जीन्सच्या खिशातून बाहेर काढला. व्हॉट्सअ‍ॅप ओपन करून तिने पाह्यलं तर त्याचं लास्ट सीन सहा वाजून पंधरा मिनिटांचं होतं आणि तिने त्याला मेसेज पावणेसहाला केला होता. Bhetuya?
पण त्यानं या मेसेजला रिप्लाय केला नव्हता. हे पाहून तिला रडू कोसळणार इतक्यात तो आॅनलाइन आला. Typing....  असं पाहून तिला हायसं वाटलं.
'ag mala Swarala bhetayala jayachay. Ti aaj ragavaliye mazyavar. Chitrat itaka gurfatatos ki mala tu kadhihi visarun jashil, as hanate ti gamatit. Pan aaj jam ch chidaliye ti mazyavar...

असा त्याचा रिप्लाय आणि त्यापुढे आलेली स्माइली पाहून तिने गिळलेले अश्रू सरर्कन तिच्या गोबºया गालांवरून घरंगळले आणि काही सेकंद फोन हॅँग व्हावं तशी ती हॅँग झाली. तिनं फोन खिशात ठेवला आणि आता ती जरा जास्तच वेगानं चालू लागली. तिच्या घरापासून किती दूर आली होती ती !
खरं तर तिने हॅँग व्हावं असं काहीच नव्हतं. सारं काही आधीपासूनच क्र ीस्टल क्लीअर होतं. चित्रकलेच्या वर्कशॉपमध्ये तो तिचा चांगला मित्र झाला हे खरंच होतं. पण वर्कशॉप संपल्या संपल्या दाराबाहेर त्याची वाट पहात उभ्या राहिलेल्या स्वराला तिने कितीदा तरी पाहिलं होतं. नुसतं पाहिलं नाही. स्वराशीही तिची चांगली नाही; पण मैत्री झाली होती. नव्हे नव्हे तिने त्या दोघांना एकमेकांच्या नावावरून छेडलंही होतं. पण का कुणास ठाऊक त्याच्यासोबत झालेल्या प्रत्येक भेटीत तिला तिच्या स्वप्नातल्या चित्रातला ‘तो’ सापडतोय असं वाटायचं. कधी कधी भावासारखा आहे म्हणून तो हवाहवासा वाटायचा, कधी खोडील मित्र म्हणून जवळचा वाटायचा आणि कधी कधी तर ! आता तिचे डोळे डबडबले. कुठल्या वाटेने जावं ? कुणीतरी हात धरून तिला घेऊन जावं असं तिला वाटू लागलं. आजूबाजूच्या गाड्या, रहदारीपण डबडबल्या डोळ्याच्या लेन्समधून ब्लर दिसू लागली.
तिला त्याच्याविषयी इतकं काय काय वाटतंय, हीच एकमेव अडचण नव्हती खरं तर. त्यादिवशी तिचं चित्र पाहून तोही अक्षरश: वेडा झाला होता. तिच्या डोळ्यातली निरागसता पाहून त्यालाही ती त्याची वाटली होती. त्यानं तिच्यापाशी कबूल केलं होतं की, ‘‘माझ्या आयुष्यातली न सांगता येणारी; पण महत्त्वाची जागा घेतलीयेस तू. मी कधीच विसरू नाही शकणार तुला.’’
त्यावेळी त्याचे ते शब्द ऐकून ती वेडी झाली होती. या आनंदाच्या भरात काय करू आणि काय नाही असं झालं होतं तिला. ‘किती अपेक्षाविरहित प्रेम करतेस तू ! किती खरीखुरी आहेस ! मला कौतुक वाटतं तुझं !’’ तो तिला एकदा म्हणाला होता. तिच्या ओठांवर हसू मावत नव्हतं. पण जेव्हा परवा दिवशी वर्कशॉपनंतर तिने त्याची वाट बघणाºया स्वराला दारापाशी पाहिलं तेव्हा तेव्हा ती खरी आतून हालली. अपेक्षाविरहित प्रेम करणं अशक्यच वाटलं तिला ! आतून खर्रकन काहीतरी ढासळून पडल्यासारखी ती कोसळून गेली.
आणि तिला तिच्या मैत्रिणीची, समीराची आठवण आली. समीरा नेहमी म्हणायची की, मी ओपन रिलेशनशिपमध्ये राहीन. हे समीराचं वाक्य आठवून तिच्या पोटात खड्डा पडला. गलबलूनच आलं तिला. म्हणजे ओपन रिलेशनशिपमध्ये रहायचं म्हणजे त्याचा हात धरायचा. पण कुठल्याही क्षणी तो सुटू शकेल याची तयारी ठेवायची किंवा तो माझा आहे असं म्हणायचं; पण नसू शकण्याच्या शक्यतेच्या तयारीत? आता पुन्हा तिला तिचा रस्ता सापडत नव्हता. आक्रं दून रडावं. साºया जगाला ओरडून आपलं दु:ख सांगावं असं तिला वाटू लागलं ! हमसून हमसून ती रडू लागली. येणारे जाणारे लोक उत्सुकतेने तिच्याकडे पाहू लागले; पण कुणालाच ती समजू शकणार नव्हती. म्हणून तिने तिचे डोळे पुसले. जाणाºया येणाºया माणसांच्या तिच्यावर रोखलेल्या नजरांना तिने ‘बाय’ केलं. आणि व्हॉट्सअ‍ॅप उघडून तिने त्याच्या त्या मेसेजवर एक गोड स्माइली पाठवली.
आता आपण घरी जायचं हे तिने ठरवलं !