(स्थळ : दस:याच्या तोंडावर शमी वृक्षावरची आपापली शस्त्रं काढण्यासाठी नेतेमंडळी जमलेली.)
रामदास : नमस्कार उद्धोजी.. ओळखलंत का मला ?
उद्धो : (डांगळेंनी दिलेला निळा शर्ट दाखवत) कोण तुम्ही? कुठंतरी बघितल्यासारखं वाटतंय तुम्हाला ?
शेट्टी : (जानकरांच्या कानात कुजबुजत) एकवेळ रडणारं लहान मूल हसेल. चिडलेल्या बायकोचा रुसवा सुटेल; पण यांची ‘गट्टी फू’ काही लवकर संपणार नाही. उद्धोजींनी रामदासांना ओळखलं नाही, तिथं आपण कोण ?
जानकर : (समजावणीच्या सुरात) आपल्या अंगावर ‘खाकी चड्डी’ असल्यानं कदाचित गोंधळ झाला असेल त्यांचा. चला, आपणच जाऊन बोलू त्यांच्याशी, उद्याचा काय भरवसा ? वेळ पडली तर पुन्हा जावं लागेल आपल्याला त्यांच्याच वळचणीला.
राज : (झाडाची फांदी हलवत) ए थांबाùù रे. एकतर माझी शस्त्रं सापडेनात इथली.
अजितदादा : (खोचकपणो) आठ वर्षापूर्वी ठेवलेली ‘ब्लू-प्रिंट’ बाहेर काढलीय तुम्ही परवाच. आता परत काय शेधताय?
थोरले काका : (दादांना खुणावत) राजला जास्त डिस्टर्ब करू नका. त्याची शस्त्रं यंदा जेवढी तळपतील, तेवढा आपला फायदा जास्त समजा.
भुजबळ : (तक्रारीच्या सुरात) पण, त्यांच्या शस्त्रंना धार लावायला माझा दगड वापरू नका म्हणजे मिळविली.
आदित्य : (‘उद्धों’चं बोट धरून उत्सुकतेनं) आपली शस्त्रं कोणती हो पप्पा ùù याच्यात?
उद्धो : (थैली काढत) ही बघ आपली शस्त्रं. याला ‘पूर्वजांची पुण्याई’ म्हणतात. याच्याच जोरावर आपल्याला यंदाही लढायचंय.
आदित्य : (डोक खाजवत) पण, मी मोठा झाल्यानंतरही, ही शस्त्रं पुरतील का शेवटर्पयत ?
तावडे : (कुत्सितपणो) त्यासाठी स्वतचं हुकूमी शस्त्र असावं लागतं. आमचं बघ कसं धारदार शस्त्र !
देवेंद्रपंत : (झाडातून ‘सुरती मोबाईल’ काढून कानाला लावत) हॅलो भाईùùजी. नरेंद्र भाईने अय्यां क्यारे मोकलावशो.. येमनो बॉम्ब जोरमा फोडशू.
जानकर : (खूश होऊन) लवकर मागवा ‘मोदीबॉम्ब’. सगळ्यात पहिला तो माङयाच भागात फोडायचाय.
पृथ्वीराज : (फांदीवरच्या फायली काढत) आता ‘दादागिरी’ विरोधात मला लढायचं असेल, तर खोक्यात भिजलेल्या ‘फायली’ ओपन केल्याच पाहिजेत.
तटकरे : (अस्वस्थ होत) दादाùù सिंचनाच्या पाण्यात बुडायचं नसेल तर झाडातला ‘वॉटरप्रूफ ड्रेस’ काढा अगोदर बाहेर. .अन् आपली शस्त्रं कुठायत काका?
थोरले काका : (क:हाडच्या उंडाळकर काकांकडं बघत) आपण नेहमी दुस:यांच्या शस्त्रनं लढत असतो.
विजयदादा : (खोतांना डिवचत) काय सदाभाऊùù तुमची ‘शिट्टी’ हरवली की काय? गुपचूप एकटेच कोप:यात शांतपणो उभारलात.
शेट्टी : (खवळून) त्यांचं शस्त्र नसतं कधी कुठं झाकून ठेवलेलं. बघायचंच का तुम्हाला? मग ऐका ùù
सदाभाऊ : (अस्सल गावरान भाषेत आपली मराठी ‘साहित्यसेवा’ दाखवत) 77 777 77 !
(टीप : आता हे ऐकण्यासाठी कुणीही जागेवर नसतं, हे सांगण्याची गरज नसावी!)
- सचिन जवळकोटे