- मैथिली जोशी
काय लिहू? ज्या मुलीनं बोर्डात यावं, इंजिनिअरिंग करावं, खूप शिकावं असं आईबाबांना वाटत होतं..
ती मी?
प्रेमात पडले. हरवून गेले त्याच्यात? इतकी की माझी स्वत:चीच ओळख विसरले. माझं ना काही ध्येय उरलं, ना करिअर करायची इच्छा ना कसलं जगाचं भान?
मी खरंच प्रेमात पडले होते?
हा प्रश्न विचारतेय मी आज स्वत:ला?
खरंच प्रेम होतं ते?
की फक्त सवय. त्याची सवय. सोबत असण्याची. आपलं कुणीतरी आहे या फसव्या भावनेची..
आज वाटतं प्रेम कसलं, ती सवय होती, मनाला झालेली कुणावर तरी अवलंबून राहण्याची सवय.
आणि त्या सवयीलाच प्रेम समजण्याची घोडचूक करत मी त्याच्यामागे वाहवत गेले.
तो म्हणाला तसं वागले, तशी बोलू लागले. तसे कपडे घालू लागले. त्याच्या नजरेनंच जग पाहू लागले..
आणि मग एकदिवस तू फार टिपीकल आहेस,बोअर आहेस म्हणत तो मला सोडून निघून गेला..
मी खूप रडले. किती दिवस रडले. घरच्यांनी समजून घेतलं. साथ दिली. मानसोपचारही करवले.
पण मी मात्र मला सापडत नव्हते. एक दिवस माझ्या डोक्यावरुन हात फिरवत माझी आज मला म्हणाली, ‘ मिथी, अगं कुणावाचून कुणाचं काही राहत नसतं. आपण आपल्यात नसलो तर आपल्याला दुसरा कुणी का मोजेल? तुझ्यासारखी तूच उरली नाही तर तो त्याच्यासारखा का उरेल? तू तुला शाध, त्याला सोड आणि स्वत:चा हात धर..’
मला माहिती नाही, मला काय झालं मी मनोमन धरलेला त्याचा हात सोडला आणि स्वत:चा धरला..
खरं सांगते. हरले होते. खचले होते. पण स्वत:ला शोधलं तर माझी मी पुन्हा सापडले..
आता माझा आनंद कुणावर अवलंबून नाही, माझी मी आनंदात जगतेय..
आता परदेशी आलेय, तर असं वाटतंय की, जग किती मोठंय आणि करण्यासारखं बरंच काही..
आता माझ्यासाठी, माझ्याआनंदासाठी जगत मीच माझी मैत्रीण झालेय..
वाचक कट्टा
हा कट्टा खास तुमच्यासाठी.
मनातलं सारं शेअर करण्याची एक खास जागा. तुमचाही लेख या वॉलवर झळकू शकतो. या कट्टयावर त्याची चर्चा होऊ शकते.
तेव्हा लिहा आणि तुमचे लेख आम्हाला oxygen@lokmat.com वर मेल करा.
निवडक लेखांना या वाचक कट्ट्यावर झळकण्याची संधी