शफी पठाण - नागपूरउन्हातान्हात बाबा राबराब राबतात. मातीगोट्याचे काम करताना त्यांचे अख्ख शरीर काळकुट्ट होतं. त्यांच्या शरीराचा घामच मला अभ्यासाची प्रेरणा द्यायचा़ आपसूकच हात पुस्तकाकडे जायचे. माझ्या शिक्षणाला पैसा खूप लागत असल्याने घरची परिस्थिती दिवसेंदिवस बिकट होत चालली होती़ अभ्यास सोडून आपणही बाबांना मदत करावी, असे वाटायचे पण या कामाला हात नको लावूस अभ्यास कर अन् मोठी हो... ही आईची साद मला पुन्हा अभ्यासाकडे वळायला प्रवृत्त करायची़ त्यामुळेच मी आज हे यश मिळवू शकले़ उंटखाना येथे १० बाय १०च्या भाड्याच्या खोलीत राहून ७५.४० टक्के गुण मिळवणारी वंशिका कैलाश गणवीर सांगत होती, तिच्या संघर्षाची गाथा़ महानगरपालिकेच्या डॉ. बाबासाहेब आंबेडकर हायस्कूलची वंशिका विद्यार्थिनी आहे. वंशिका म्हणाली, आईवडिल दहावी-नापास आहेत. परंतु माझ्यासाठी घेत असलेले त्यांचे कष्ट पाहून त्यामानाने आपण काहीच करीत नसल्याची खंत मनात राहायची़ मेहनत घेण्याची तयारी होती़ पण मार्ग कोणी दाखवत नव्हता़ असा अभ्यास कर, हे वाच असेही सांगणारेही कुणीच नव्हते़ यामुळे जमेल तसा अभ्यास केला़ सकाळी सायकलवर मजुरीवर जाणाऱ्या बाबाला पाहताना मन कासावीस व्हायचे़ ज्या दिवशी नोकरी लागेल त्या दिवशी बाबांची हातमजुरी बंद करेल, ही गाठ मनाशी बांधलेली आहे. ती बोलता बोलता थांबते.डोळ्यातील अश्रू पुसते. तिच्या डोळ्यातील अश्रू पाहत आईवडिल दोघांच्याही डोळ्यात अश्रू तरळतात. पोरीनं शिकावं एवढंच ते म्हणतात. वंशिका म्हणाली, माझा गणित हा विषय कच्चा होता. बाबांना सांगितले, त्यांनी लागलीच त्यांच्या ठेकेदाराकडून उसने पैसे घेतले. क्लासेस लावले. परंतु येथील सर इंग्रजीतून शिकवित होते, त्यामुळे नीट समजत नव्हते. परंतु घरी येऊन सरावातून स्वत:च समजून घेण्याचा प्रयत्न करीत होते. प्रकृती साथ देत नव्हती. हृदयविकाराचा त्रास व्हायचा. परीक्षेच्या पहिल्या १५ दिवसांपर्यंत मी हॉस्पिटलमध्ये होते. मला ९० टक्केच्यावर गुण घ्यायचे होते, पण...आता बारावीत नक्कीच घेईल. त्याची तयारी आतापासून करेन, असे म्हणत वंशिका उठते हातावर साखर ठेवते. वंशिकाला डॉक्टर-इंजिनियर व्हायचे नाही. तिला खंड विकास अधिकारी (बीडीओ) व्हायचे आहे.
बाबांच्या कष्टाने दिली अभ्यासाची प्रेरणा
By admin | Updated: June 18, 2014 01:32 IST