(दिवाणखान्यात नेत्याच्या अस्वस्थ येरझारा.)
पत्नी : अवो कारभारी; येवढं कोन्चं टेन्शन घेतलाव?
नेता : आवंदा कोन्च्या पक्षाचं तिकीट घ्यावं, ईचार करतुया.
पत्नी : दर इलिक्शानला तुमी येगयेगळं चिन्हं घेताव. मग आता कोन्चा पक्ष शिल्लक राहिला हाय?
नेता : आवंदा, भगव्या ‘पार्टी’ची चलती हाय. ती ‘पार्टी’ काय तरी हायटेक का बियटेकबी बनलीया म्हणं! आन् म्या पडलो खेडेगावकडचा रांगडा गडी. मग त्या ‘पार्टी’च्या नेत्याशी वळीख असलेला माणूसबी घावंना. पार डोस्क्याचा गुंता झालाय बग.
पत्नी : (हळूच खुसखुसत) तुमी कसले वो कारभारी? चवथी ‘नापास’ तरीबी ‘शिक्शानसम्राट’ हाव. धा वरसापास्नं ‘शुगर’ हाय तरीबी ‘साखरसम्राट’ म्हणवून घेताव. थोडं डोस्कं चालवा की. माज्याकडं हाय बगा लई भारी किल्ली.
नेता : (बायको आपली कळा खातेय; पण उपायही सुचवतेय म्हटल्यावर राग गिळत) सांग बये सांग. आता तूच एकली राहिलीस मला अक्कल शिकवायची.
पत्नी : अवोùù आपल्या जावयबापूला बोलवा की श्रवणाच्या पुजेला.
नेता : (जावयाचं नाव ऐकताच लगेच ताठर होत) नाव काढू नगंस त्याचं. म्या एवढा मोठा नेता; मातूर मलाच शानपना शिकवतूया बगावं तवा. थोबाडबी बगायचं नाय मला त्याचं.
पत्नी: तरीबी कायबी करुनशान बोलवाच म्हंते म्या.
नेता : (संशयानं ) आन् काय करायचं नंतर आपुन ?
पत्नी: गोड-धोड खाऊ घालुनशान त्यांस्नी टॉवेल, टोपी आन् सफारीचा फुल आहेर करायचा. दोन तोळ्याची अंगठी आन् गोल्डन रिश्टवॉच बी द्यायचं.
नेता : (रागानं थरथरत) डोस्कं फिरलंय की काय ?
पत्नी : (समजावत) आवो.आपले जावयबापू पडले सांगली-कोल्हापूरकडचे. तिथं म्हणं त्यांच्या लई वळखी हायती..आन् तुमच्या त्या फुल्ल फार्मातल्या भगव्या ‘पार्टी’चा नेताबी म्हणं तिकडचाच जावई हाय. बरूबर लिंक लागंल बगा आपल्या जावयाकडनं. कोल्हापूर टू मुंबे डायरेक्ट व्हाया सुरत!
नेता : (कौतुकाश्चर्यानं डोळे विस्फारत) लईच हुश्शार निघालीùù की माजी बायकू. राजकारणामंदी इतकी वरसं राहुनशानबी मलाबी जे कळलं नाय, ते तुला समजलं बग.
पत्नी : (तोंडाला पदर लावून मिस्किलपणो) मग कसं?
नेता : (टोपी नीट करत) जावईबापू म्हणतील तसं!
- सचिन जवळकोटे