श्रीलंकेत पूर, विमानतळावर तब्बल २४ तास अडकून पडला सुयश टिळक, म्हणाला- "तो साधा दिवस नव्हता, तर..."

मराठी अभिनेतासुयश टिळकने त्याच्या सोशल मीडियावरुन थक्क करणारा अनुभव सांगितला आहे. श्रीलंकेत आलेल्या पुरामुळे सुयश टिळक तब्बल २४ तास एअरपोर्टवर अडकून पडला होता. सुयशने त्याच्या इन्स्टाग्रामवरुन फोटो आणि व्हिडीओ शेअर करत तिथली परिस्थिती दाखवत हा अनुभव शेअर केला आहे. सुयशने शेअर केलेल्या या पोस्टमध्ये श्रीलंकेच्या विमानतळावर प्रचंड गर्दी आणि गोंधळ दिसत आहे. फ्लाइट रद्द झाल्याने प्रवासी त्रस्त असल्याचंही पाहायला मिळत आहे. 

सुयश टिकळचा थक्क करणारा अनुभव

तो एक साधा दिवस नव्हता आणि हे काही साधे फोटो, व्हिडिओ नाहीत. श्रीलंका जोरदार पाऊस, चक्रीवादळ आणि पुराच्या तडाख्यात सापडली होती आणि आम्हाला भारतात परत उड्डाण करायचं होतं. इमिग्रेशन पूर्ण झाल्यानंतरच आम्हाला उड्डाण विलंब झाल्याची आणि शेवटी रद्द झाल्याची बातमी मिळाली. माझ्यासोबत २१ जणांचा ग्रुप होता. ज्यांची जबाबदारी माझ्यावर आणि माझ्या मित्रांवर/भागीदारांवर होती. एअरलाइन्समध्ये पुरेसा स्टाफ नव्हता. कारण त्यांचा स्वतःचा देश नैसर्गिक आपत्तीने थरथरून गेला होता. स्थानिक लोक कामावर येऊ शकत नव्हते. हवामान उड्डाणासाठी अजिबात अनुकूल नव्हतं.

 

थोड्याच वेळात, इतर रद्द झालेल्या फ्लाइटचे प्रवासी ओरडताना, गोंधळ घालताना ऐकू येऊ लागले. अनेकजण २४ तास विमानतळात अडकले होते आणि दुर्दैवाने आम्हालाही त्याच परिस्थितीचा अनुभव घ्यावा लागला. सामान्य परिस्थितीत एअरलाइन्सने निवास, परतावा किंवा भरपाई दिली असती. पण हा काही सामान्य दिवस नव्हता. त्यांच्यासाठी हा राष्ट्रीय आपत्काल होता. चक्रीवादळ आणि पावसाने देशाच्या ८५% भागात पूर आणला होता. प्रत्येक व्यक्तीचं मोठं नुकसान झालं होतं. विमानतळाच्या कर्मचाऱ्यांनाही कामावर येणं कठीण झालं होतं. ४० पेक्षा जास्त मृत्यू, ८० पेक्षा जास्त बेपत्ता आणि १८ हजाराहून अधिक लोक विस्थापित झाले होते आणि तरीही एअरलाइन्स व विमानतळ सुरु ठेवणं त्यांना भाग होतं. त्यामुळे ही एअरलाइन्सची चूक नव्हती की ते कमी स्टाफमध्ये काम करत होते किंवा प्रत्येक विनंतीला ‘नाही’ म्हणत होते. त्यांच्याकडे दुसरा पर्यायच नव्हता.

मी अनेक अनोळखी लोकांना भेटलो, अनोळखी कथा ऐकल्या. काही निष्काळजी लोक एअरलाइन्सच्या कर्मचाऱ्यांवर ओरडत होते, शिवीगाळ करत होते, आणि तिथे फक्त तीन स्त्रिया हजारो रागावलेल्या प्रवाशांना सांभाळत होत्या. अनेक फ्लाइट रद्द वा बदलल्या जात होत्या. श्रीलंकन लोक ज्यांची स्वतःची घरं गेली होती, कुटुंबे संकटात होती, भूस्खलन, पूरग्रस्त रस्ते, वाहने, घरे, अडकलेले पर्यटक, अडकलेले स्थानिक, बाहेर प्रचंड गोंधळ चालू असताना विमानतळाच्या आत आणखी एक गोंधळ तयार होत होता.

पर्यटक संयम गमावत होते, एअरलाइन्स कर्मचार्‍यांवर आणि मग एकमेकांवर राग काढत होते. प्रत्येकाला स्वतःला प्राधान्य हवं होतं, प्रत्येकाला घरी लवकर पोहोचायचं होतं.
बर्‍याचजणांना ह्याची जाणीव नव्हती की त्यांना मदत करण्यासाठी काम करणाऱ्या स्थानिकांनी त्यांच्या स्वतःच्या घरी यापेक्षा खूप मोठं नुकसान सहन केलं आहे.

गेल्या ३८ तासांत मी काही अद्भुत लोकांना भेटलो. पायलट्स, फ्लाइट अटेंडंट्स, ग्राउंड स्टाफ, क्लिनिंग क्र्यू, शेफ, वेटर्स, भारतीय, श्रीलंकन, दक्षिण आफ्रिकन, इंडोनेशियन, युरोपियन, एशियन, NRI, इंग्लिश—म्हणजे अक्षरशः संपूर्ण जग एकाच छताखाली होतं.
आणि त्याचबरोबर काही अतिशय स्वार्थी लोकांनाही पाहिलं.

प्रत्येक आईच्या डोळ्यातून वाहणारे अश्रू पाहिले. तिच्या छोट्याशा मुलाचं काय होणार याची तिला कल्पना नव्हती. काहींना फक्त स्वतःची काळजी होती. काहीजण स्वतःचं सर्व विसरून निस्वार्थपणे काम करत होते. काहीजण अत्यंत संयमी व्यावसायिक होते. हा एक असा वेडापिसा अनुभव होता जो पुन्हा कधी मिळेल असं नाही...even if I pay for it. एका बाजूला जबरदस्त विनोदबुद्धी आणि आशावाद पाहिला, तर दुसऱ्या बाजूला तीव्र नकारात्मकता… काहीजण अत्यंत मदतशील आणि सकारात्मक होते, तर काही सतत रडारड, तक्रारी आणि रागाच्या चेहऱ्याने फिरत होते.

काहींना सतत इतरांची मदत लागत होती. काही फक्त मन मोकळं करत होते. काही स्वतःची ताकद दाखवत होते, तर काही खरेखुरे मानवतेने भरलेले, एकमेकांना मदत करणारे.
काही जमिनीवरच झोपून परिस्थिती स्वीकारत होते, तर काही त्यांच्या ‘कंफर्ट झोन’पासून बाहेर पडून एका खुर्चीतही बसायला त्रस्त होते. काही स्वतःच्या आजाराशी लढत होते, काहींना अ‍ॅलर्जी होत होती; काही पैसे खर्च करणारे होते, तर काही अतिशय जपून खर्च करणारे; काही विनाकारण अन्न वाया घालवत होते, तर काही त्यांना मिळालेलं प्रत्येक साधन जपून वापरत होते.

मी स्वतः काही अतिशय अभिमानाचे क्षण अनुभवले. जेव्हा पर्यटकांनी मला ‘हिरो’ म्हटलं कारण मी माझ्या परीने जे शक्य होतं ते करण्याचा प्रयत्न केला. आणि काही अतिशय खालचे क्षणही अनुभवले. जेव्हा मला जाणवलं की लोकांचा आत्मविश्वास उंच ठेवणं किती अवघड होत चाललं आहे… आणि मीच खचलो तर त्यांचं मनोबल कोसळेल. मी अतिशय विविध भावना आणि असंख्य कहाण्या अनुभवल्या.

UL 141—तू कायम लक्षात राहशील, कायम जपला जाशील.

या पोस्टमध्ये शेवटच्या व्हिडीओत सुयश आणि इतर प्रवासी विमानातून सुखरुप भारतात परतल्याचं दिसत आहे. सुयशच्या या व्हिडीओवर चाहत्यांनी कमेंटही केल्या आहेत.