आम्ही मूळचे आंध्र प्रदेशचे. आई-वडील खूप वर्षांपूर्वी मुंबईत आले. सुरुवातीला धारावीत राहत होतो. मी दहा वर्षांचा असताना आम्ही किंग सर्कलजवळील झोपडपट्टीत राहायला गेलो. पावसाळ्यात घर गळायचं. आत पाणी शिरायचं. सामान घेऊन आम्ही खाटेवर बसायचो. आई-वडील बकेटने पाणी बाहेर फेकायचे. मी भांड्यात गळणारं पाणी टिपायचो. हेच आमचं बालपण. घरात गरिबी असली तरी त्यातही आम्ही आनंद शोधायचो.
तो परिसर म्हणजे एक छोटा भारतच होता. सर्व जाती-धर्माचे लोक तिथे राहत. मी वेगवेगळ्या लोकांची भाषा, शैली, हावभाव टिपायचो. इथूनच माझ्यातील डान्स आणि मिमिक्री बाहेर येऊ लागली. मी १७ वर्षांचा झालो, तेव्हा स्टेजवर स्टँड-अप कॉमेडी करायला सुरुवात केली. अभिनेत्यांचे आवाज काढायचो. १८ वर्षांचा असताना वडील ज्या हिंदुस्तान लिव्हर कंपनीत काम करायचे, तिथे मी नोकरीला सुरुवात केली. तिथेही मी मिमिक्री करत असायचो. इथेच 'जॉन राव'चा ‘जॉनी लिव्हर’ झाला. ६ वर्षांत नोकरी सोडली. पुढे ऑर्केस्ट्रा आणि मिमिक्री सुरू राहिली. एका शोचे पाचशे ते हजार रुपये मिळायचे.
वडिलांचा विरोधमाझ्या मिमिक्रीला वडिलांचा विरोध होता. ते म्हणायचे, "या नादात तू एक दिवस नोकरी सोडशील व रस्त्यावर येशील." एकदा मच्छर अगरबत्तीची जाहिरात केली. दिवसाचे २५ हजार मिळाले. वडिलांना विश्वास होत गेला.१९८० मध्ये पहिला चित्रपट मिळाला. शूटिंगसाठी चेन्नईला जावं लागलं. कॅमेरासमोर येण्याची ती पहिलीच वेळ. मी प्रचंड घाबरलो होतो. रात्रभर झोप आली नाही. दुसऱ्या दिवशी ताप आला. धीर करून शूटिंग पूर्ण केलं.
...त्याच शाळेत सत्कार फीचे पैसे नसल्यामुळे सातवीनंतर शाळा सोडली. मग छोटी-मोठी कामं करायला लागलो. दारू अड्ड्यावरही काम केलं. कधी पेन विकले. माझी पहिली कॅसेट प्रसिद्ध झाली, तेव्हा शाळेतून फोन आला. ज्या शाळेत फी अभावी शिकता आलं नाही, तिथेच नंतर माझा सत्कार झाला. स्वखर्चाने शाळेसाठी काही शो केले. प्रिन्सिपल म्हणाल्या, "तुम्ही आमच्यासाठी एवढं केलं, आम्ही तुमच्यासाठी काय करू?" मी म्हणालो, "या शाळेत जे गरीब विद्यार्थी आहेत, जे फी भरू शकत नाहीत, त्यांची यादी द्या, मी ती भरतो."
आपला आवाज ऐकाआयुष्यात अनेक दुःखाचे प्रसंग आले. बहीण वारली त्या दिवशी संध्याकाळी शो होता. मुलाच्या आजारपणामुळे संकटं आली. पण प्रत्येक वेळी माझा आवाज व परमेश्वराच्या आशीर्वादाने मी त्या अडचणींवर मात केली. दुःखाचे दिवस संपून सुखाचे दिवस आले, की लोक भूतकाळ विसरतात. पण तो इतिहास विसरायचा नसतो. (संकलन : महेश घोराळे)